Leonie (Nieke) was een bijzonder begenadigde. Zo aanschouwde zij tal van visioenen en kon zij zich in de geest over de hele wereld verplaatsen. Zij bezat dan ook een grote kennis over Bijbelse geschiedenis en toekomstige gebeurtenissen, maar ook over het leven van haar vrienden die vaak versteld stonden wanneer Leonie exact het gebeurde kon vertellen, terwijl ze daar onmogelijk iets over kon weten. Leonie liep niet te koop met hetgeen de Heer haar openbaarde, zo had ze het moeilijk met nieuwsgierigheid en klapte ze vaak dicht wanneer men begon door te vragen over hetgeen haar geopenbaard was. Zij deelde ook haar ervaringen niet met diegenen die meenden zelf de waarheid in pacht te hebben en daarmee de Kerkelijke Leer ondermijnden. Veel van Leoniekes visioenen mochten op haar vraag pas openbaar gemaakt worden na haar dood. Zij voorspelde in haar leven de dood van Koning Albert I en deze van Koningin Astrid. Ook had zij gewaarschuwd voor de tweede Wereldoorlog en enkele bijzonderheden die tijdens deze oorlog zouden plaatsvinden. Ze had tevens voorzegt dat zij na haar dood niet snel zou vergaan. Dit klopte, toen men haar 23 jaar later opgroef, was haar lichaam nog intact.
Leonie was een echte offerziel. Zij bad haast voortdurend de Rozenkrans en bracht dag en nacht boete. Jarenlang sliep zij ’s nachts op de harde vloer om de zonden van haarzelf en haar familie uit te boeten. Haar leven kende opmerkelijke perioden van vasten, waarbij zij naast enkele druppeltjes tonicum, opgelost in water, geen voedsel aanraakte. Zij was dan, buiten de H. Communie, zelfs niet in staat om vast voedsel in te slikken. Hoewel dit minder geweten was, droeg zij ook de Heilige Kruiswonden van Jezus. Vooral de zijdewonde deed haar enorm lijden, zodanig dat ze deze wonde zelfs voor haar familie verzweeg.
De oproep van Onze Lieve Vrouw te Onkerzele was heel eenvoudig: “Bidt en doet boete.” Leonie herhaalde deze boodschap talloze keren, maar tevergeefs – slechts weinigen luisterden naar deze Hemelse oproep, met alle gevolgen van dien…
Leonie had ook de gave van bilocatie.
Op bovenstaande foto ziet u Nieke naast haar kleindochter poseren. Als u echter goed kijkt, ziet u dat Nieke geen benen heeft. Ze lijkt te zweven boven de grond. De kleindochter wilde een foto nemen in de tuin, en zei: “Metje, dat is nu toch jammer dat ge hier nu niet zijt om met mij te poseren voor de foto.” En als uit het niets kwam Nieke tevoorschijn om samen met haar kleindochter op de foto te komen, in bilocatie. Trukage is hier uitgesloten, want dat is bij zoiets, en met de technologie van toen, onmogelijk.
Leonie heeft ervoor gezorgd dat haar visioenen en openbaringen opgeschreven werden, zodat deze na haar dood konden uitgegeven worden. Voor deze taak had zij een zekere meneer Gustaaf Schellinck uit de grote groep bedevaarders gepikt. Meneer Schellink wist niet wat hem te wachten stond toen Leonie hem zij dat hij regelmatig zou moeten langskomen. In de loop van de jaren werd hij een hartsvriend van Leonie, waar zij veel aan toevertrouwde. Mr. Schellinck hield alles nauwgezet bij en publiceerde op basis van zijn aantekeningen een boek over Leonie na haar dood. Dit boek werd in 1994 opnieuw uitgegeven door de kleinkinderen van Leonie en is nog steeds verkrijgbaar.
Hieronder een fragment uit het boek, Deel III – hoofdstuk 4, over de zielen van het Vagevuur. Leonie vertelt aan meneer Schellinck:
… Het is voor ons allen een grote en dwingende plicht, dikwijls voor de zieltjes van het vagevuur te bidden. Zij kunnen voor zichzelf niets doen, terwijl wij, door onze gebeden, hun lijden aanzienlijk kunnen verlichten en verkorten. Hoe meer zieltjes wij helpen verlossen uit het vagevuur, hoe meer vrienden wij ons maken vóór de troon van God. Één zieltje door ons uit het vagevuur gered, zou niet meer kunnen dulden dat ze we zouden verloren gaan. Als één zieltje reeds in staat is om ons zo te helpen, dat we van onze gelukzaligheid verzekerd zijn, wat moet het dan zijn voor dezen die zich talrijke vrienden hebben gemaakt vóór Gods Troon…
Onze Lieve Vrouw van Onkerzele 